ΜΗ ΜΙΛΑΣ.

Αυτό έμαθα. Από παιδί κιόλας, από την ίδια μου την οικογένεια. Βλέπε, άκου αλλά μη μιλάς. Δεν χρειάζεται να ανακατεύεσαι σε όλα. Δεν είναι η δουλειά σου. Και για ποιόν λόγο άλλωστε να ανακατευτείς? Έχεις να πεις κάτι? Και να έχεις δηλαδή λίγοι έως ελάχιστοι θα ενδιαφερθούν. Για αυτό λοιπόν δεν μίλαγα. Και ακόμα δεν μιλάω σε πολλές καταστάσεις. Το γιατί ακόμα το ψάχνω..

Δεν μίλαγα λοιπόν. Και αυτή μου η σιωπή άλλοτε με ωφελούσε άλλοτε πάλι με απομόνωνε και άλλοτε με πλήγωνε. Η ίδια μου αυτή η σιωπή, η επιλογή που εγώ από μόνη μου ακολούθησα, αυτή με τσάκιζε. Γινόταν πάτημα πολλές φορές για τους ''καλοπροαίρετους'' να με κακομεταχειρίζονται, να με εκμεταλεύονται και να με εξευτελίζουν. Ακόμα θυμάμαι, τρίτη λυκείου θα ήταν θαρρώ, σε ένα διάλειμμα, πώς μία από τις επιστήθιες φίλες μου έπαιξε μαζί μου μπροστά σε όλους. Πώς με ταπείνωσε, είτε μιλώντας για τα μαλλιά μου, είτε για τα πόδια μου είτε για ότι άλλο έβρισκε στραβό και ανάποδο πάνω μου. Και ενώ γελούσε δυνατά και με όλη της την ψυχή με την ταπείνωσή μου εγώ είχα σκύψει το κεφάλι και προσπαθούσα να σχηματίσω ένα χαμόγελο στα χείλη μου, τάχα μου ότι το διασκεδάζω ενώ ταυτόχρονα ένιωθα την χολή να ανεβαίνει στο λαιμό μου.

Πολλές φορές με ρώτησαν γιατί δεν μιλάω.. Γιατί δεν υψώνω την φωνή μου να πώ και εγώ κάτι. Την ύψωσα λοιπόν και εγώ. Ήρθε εκείνη η στιγμή που και φώναξα και μίλησα. Και μίλησα δυνατά, πολύ δυνατά. Όχι τόσο σε ένταση, όσο σε πάθος. Και δεν άρεσε σε κανέναν. Γιατί τελικά σε κανέναν δεν αρέσει να μιλάς. Να μιλάς πραγματικά και να βγάζεις την αλήθεια. Γιατί όταν σε έχουν συνηθίσει σιωπηλό και άχρωμο, τους κακοφαίνεται που ξαφνικά έβγαλες φωνή. Ε λοιπόν όχι. Δεν είναι η σιωπή άχρωμη. Δεν είμαι εγώ άχρωμη. Η σιωπή είναι δύναμη. Σε βοηθάει να σκέφτεσαι πριν μιλήσεις. Σε βοηθάει να μετράς τα λόγια σου. Λίγα και σωστά. Γιατί σκυλί που γαβγίζει δεν δαγκώνει.