Πώς κάποιες λέξεις τις ακούς διαφορετικά από ότι πριν. Πώς αντιμετωπίζεις καταστάσεις και
γεγονότα διαφορετικά από ότι πριν. Πως βλέπεις τον εαυτό σου στον καθρέπτη
διαφορετικά από πριν. Πως έρχεται η στιγμή που κάνεις αυτά που κορόιδευες πριν.
Και έτσι απλά και ωραία έχεις πλησιάσει τον ήλιο και το φεγγάρι μαζί ταυτόχρονα
και τα ενώνεις.
Κάπως έτσι μας χαζεύει ο έρωτας. Και είναι ωραία τούτη η
χαζομάρα του. Είναι ωραία που ενώ χιονίζει, εσύ θέλεις να κυκλοφορείς με το
κοντομάνικο. Φουντώνεις ξεφουντώνεις. Είναι ακόμα ωραίο που από την απογοήτευση
κρυώνει τόσο πολύ η ψυχή σου, που η καρδιά σου σταματά να χτυπά από το ψύχος.
Ναι. Και αυτό ωραίο είναι. Γιατί και αυτό, μη νομίζεις, έρωτας είναι.
Συναντάς τον έρωτα με άλλο πρόσωπο. Όχι με σένα. Όχι με το
δικό σου. Κρύβεσαι να μη σε δουν. Τρέχεις να μην σε προλάβει. Όχι όχι. Όχι
πάλι. Το έχω ζήσει και πονάει. Δεν θέλω. Και τρέχεις, τρέχεις να μην σε πιάσει.
Γιατί αν σε πιάσει, θα σε καταστρέψει. Θα σε εκσφενδονίσει πρώτα στον ουρανό,
στα σύννεφα θα χαθείς. Πιο ψηλά δεν πάει. Και μετά.. Αμ, το μετά δεν θέλω να
αντικρίσω. Όταν θα με πετάξει, θα με πατήσει και θα με γκρεμίσει. Όταν τα μάτια
μου θα ξαναγίνουν κόκκινα. Όταν ο λαιμός μου θα
βραχνιάσει. Δεν μπορεί να συμβεί πάλι. Πονάω. Μα τι τα συζητάς; Είναι
ωραίος ο έρωτας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου