ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΒΑΛΕΝΤΙΝΟΥ

Ενόψει της μεθαυριανής εορτής, και λέγοντας γιορτής εννοώ τους 10 ανθρώπους που τους ονόμασαν Βαλεντίνα-Βαλεντίνο και ακόμα σιχτιρίζουν μανάδες και πατεράδες, κάθισα να σκεφτώ τους λογούς που μας οδηγούν σε αυτή την υπερβολική έξαρση χαράς και ευτυχίας, τύπου χαζοχαρούμενα χαμογέλα ολημερίς και ολονυχτίς, αρκουδάκια καρδούλες και διάφορα αλλά καταραμένα αντικείμενα που σε κάποια ταινία τρόμου ίσως και να είχαν κάποιο ενδιαφέρον.  Ίσως.

Θε να ‘ναι ο έρωτας για το έτερον ήμισυ; Θε που θέλουμε να αποδείξουμε ποσό ερωτευμένοι  είμαστε και  τι  καλά τριαλαλο τριαλαλι που περνάμε με τον άλλον ;Θε που τώρα βρίσκω ευκαιρία να ξεφύγω από τις κρίσεις και τα παρελκόμενα και  αι στο καλό θα το κάψω; Θε που τώρα λίγο πολύ με τα instagram και τα facebook πρέπει να ανεβάσω και μια φωτογραφία μέσα στο μέλι  και στο κακό για να μη μας χαρακτηρίσει και η Κούλα η Τούλα και η Σούλα ότι τάχα μου έχουμε προβλήματα με το ταίρι; Ένα τουρλού από όλα αυτά και κάτι παραπάνω. Να τα αφήσω μάστορα καλά είναι; Το άφησα.

Και στην ουσία τι μένει; Να σας πω εγώ. Πρώτα από όλα μένεις ταπί και καθόλου ψύχραιμος  γιατί  κάτι το δώρο που όσο να ναι πρέπει να είναι και ακριβούτσικο, μη μας πει και γύφτο, κάτι ένα λελουδικό  για να βγάλουμε και τον ρομαντισμό κάτι ένα φαγητό, μια ταινία έστω ένα πασατέμπο ρε αδελφέ, μένεις σαν τον Βασιλάκη Καΐλα χωρίς τη ντιβανοκασέλα. Και πες οκ. Καλά περάσαμε. Χαλάλι. Μετά θα πας και την βόλτα σου, θα ξεμοναχιαστείτε και θα περάσετε στα ακατάλληλα για ανήλικους κάτω των 18. Και εκεί ξαφνικά θυμάσαι να αποδείξεις, χωρίς να προειδοποιήσεις κανέναν πρώτα να μαζευτούμε να γελάσουμε, ότι είσαι πρωταγωνιστής του Σειρηνάκη και θες να τα δώσεις όλα. Και πάλι σου λέω εγώ οκ. Καλά τα περνάς. Χαλάλι που από το πιάσιμο θα κάνεις περίπου 2 μήνες να κάτσεις στην τουαλέτα. Και μετά; Μετά αλλάζει η μέρα και αρχίζετε τα μπινελίκια σαν τα σκυλιά, ξεχνώντας τους ρομαντισμούς και την αγάπη δίχως σύνορα της προηγούμενης.

Και αυτό συμβαίνει φιλέ μου για τον απλό λόγο του ότι οι Αποκριές έρχονται λίγο νωρίτερα, στις 14 Φεβρουαρίου. Και ντυνόμαστε όλοι ερωτευμένοι με τις στολές Ρωμαίου και Ιουλιετας και ξεχυνόμαστε στους δρόμους να εξυμνήσουμε την αιωνία αγάπη. Το θέμα είναι.. Της κρατάς το χέρι σαν να φοβάσαι ότι θα την χάσεις, κάθε μέρα; Τον κοιτάς  σα να φοβάσαι να κοιτάξεις άλλου γιατί θα σου καούν τα μάτια, κάθε μέρα; Φιλιέστε σα να θέλετε να ρουφήξετε όλον τον αέρα από την γη εκείνη την στιγμή, κάθε μέρα; Η μόνο αυτήν την μέρα; Και αν η απάντηση σου είναι η δεύτερη, τότε κακά τα μαντάτα. Φόρα καλυτέρα την στολή του Κατμαν και περίμενε λίγες εβδομάδες ακόμα για το πραγματικό καρναβάλι.

Όχι, οι σχέσεις δεν είναι ρόδινες πάντα και ούτε μέσα στο τρελό το κέφι όλη την ώρα. Και έρωτας δεν σημαίνει μια ακατάπαυστη ευτυχία. Σημαίνει ζήλεια για τον άλλον, μήπως στον πάρουν.  Σημαίνει άγχος μήπως πάθει κάτι.  Σημαίνει ζωή. Αν περιμένεις αυτήν την μέρα για να δείξεις στον άλλο τα συναισθήματα σου τότε, φιλέ μου, το έχεις χάσει το παιχνίδι. Γιατί το παιχνίδι αυτό παίζεται κάθε μέρα, όλη μέρα και όχι στις 14 Φεβρουαρίου μόνο.