ΕΣΥ ΣΕ ΣΥΓΧΩΡΕΣΕΣ;

Καμιά φορά, κάποια βράδια, σου έρχονται αναμνήσεις. Και είναι από εκείνα τα βράδια που απλά δεν έχεις τι να κάνεις. Από τα βράδια που σου έρχονται όλα έτσι. Χωρίς κανένα λόγο. Όλα εκείνα που νόμιζες πως δεν θυμάσαι πια. Ή ακόμα χειρότερα. Όλα εκείνα που νόμιζες πως είχες συγχωρήσει. Και τελικά ανακαλύπτεις πως δεν έχουν πάει πουθενά. Είναι εκεί. Ακόμα.

Μην περιμένεις πως θα σε εγκαταλείψουν. Πώς μπορούν άλλωστε; Δικά σου είναι. Μην περιμένεις, όμως, ούτε να σε αφήσουν να συνεχίσεις. Σιγά μην το κάνουν. Ξέρουν. Αυτά ξέρουν. Σε κατατρώνε. Έχουν χωθεί τόσο βαθιά που βλέπουν τα πάντα. Βλέπουν ότι τα κρατάς. Εσύ τα κρατάς με τη ψυχή σου. Δεν είναι αυτά που δεν φεύγουν. Εσύ είσαι που δεν τα αφήνεις. Τα κλείνεις στην χούφτα σου σφιχτά, να μην ξεμυτίσουν, να μην αποδράσουν. Δεν θα τολμούσαν. Σε έχουν πληγώσει ήδη μια φορά, δεν θα το ξαναέκαναν.

Και τα παρατάς εκεί, δίχως ένα βλέμμα. Τα κρύβεις να μην τα δει κανείς. Θα σε ντροπιάσουν. Θα σε κάνουν ευάλωτο. Νομίζεις. Πιστεύεις. Όμως αυτά ξέρουν. Ξέρουν πως εσύ τα έχεις αιχμαλωτίσει. Όχι αυτά εσένα. Εσύ κρατάς όμηρο τον εαυτό σου. Όχι αυτά.

Γιατί δεν είχες το θάρρος να τα κοιτάξεις κατάματα. Να τα στήσεις απέναντί σου και να τα αντιμετωπίσεις. Να φοβηθείς, να ντραπείς. Να τους επιτρέψεις να σου επιτεθούν. Να προσπαθήσουν να σε ισοπεδώσουν. Και να αντισταθείς. Με όλη σου την δύναμη να σταθείς στα πόδια σου και να τα παλέψεις. Και ίσως βγεις νικητής.

Το ζήτημα δεν είναι να τα κρατάς κρυμμένα στην χούφτα σου αλλά να τα κρατάς από το χέρι και να πάτε μαζί παρακάτω. Να καθαρίσεις την ψυχή και το μυαλό σου. Να αγαπάς τις αναμνήσεις σου. Και ας ντρέπεσαι για κάποιες από αυτές. Εσύ μόνο έχεις το δικαίωμα να ντρέπεσαι για αυτές. Αλλά τις δέχεσαι. Γιατί είναι εσύ. Και πρέπει να τις συγχωρήσεις. Εσύ πρώτος. Να συγχωρήσεις τον εαυτό σου. Γιατί διαφορετικά κολλάς.