ΤΟ ''ΜΑΜΑ'' ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ''ΜΑΝΑ''

-Έλα σήκω. Σήκω παιδί μου, 7 πήγε η ώρα. Θα τρέχεις πάλι τελευταία στιγμή και δεν θα φτάνεις. Σήκω, πλύσου και έλα στην κουζίνα. Το τετράδιο τί δουλειά έχει πάνω στο γραφείο; Δεν σου είπα να τα μαζέψεις όλα από το βράδυ; Έλα μίλησα. Ακόμα; Μα πού θα πάει αυτή η κατάσταση; Και στο είπα  κοιμήσου νωρίς, ορίστε τώρα. ΤΕΛΕΙΩΝΕ!
-Φακές! Ναι ναι φακές έχουμε. Άντε να βάλουμε τίποτα υγιεινό στο στόμα μας. Όλο μακαρόνια και μακαρόνια. Νισάφι! Άσε την τσάντα σου και έλα στο τραπέζι. Την τσάντα σου παιδί μου! Όχι στο χωλ, μην την πετάς! Σε τσαντίρι μεγάλωσες; Πώς την πετάς έτσι; Αμάν αυτό το παιδί! Στο δωμάτιο πήγαινε την. Έλα έκοψα και σαλάτα. Ναι ναι το ξέρω ότι δεν την τρως αλλά είπα μήπως ήθελες να δοκιμάσεις σήμερα. Ναι ναι μετά από 15 χρόνια ίσως φας λίγο ντοματούλα να σε δει ο Θεός. Τί τώρα έφαγες δηλαδή; Παιδί μου δίαιτα κάνεις; Να σου βάλω λίγο ακόμα; Θα σου βάλω θα σου βάλω, έλα μια κουταλίτσα τί είναι μια κουταλίτσα ακόμα; Φρούτο.
-Τί εννοείς θα βγείς; Να βγείς να πάς πού; Σε μπαρ; Και να σου πω... Με ποιούς θα πάς αν επιτρέπεται; Τι δεν επιτρέπεται; Λέγε με ποιούς θα είσαι αλλιώς δεν πας που-θε-νά! Το ακούς; Πουθενά! Μάλιστα μάλιστα.. Και τί μαγαζί είναι αυτό που θα πάτε; Θέλω να πω.. Μαγαζί, κανονικό; Οπως λέμε με ποτά και χορό και σκοτάδια και σκουντήγματα περίεργα; Μη κάνεις έτσι παιδί μου μια ερώτηση έκανα! Να μην ξέρω πού θα είσαι; Κάτι να συμβεί, κάτι να χρειαστείς να ξέρω πού θα έρθω. Για αυτό ρωτάω, τί νόμιζες ανάκριση κάνω; Στις 12 θα είσαι πίσω. Δεν ακούω κουβέντα. Δεν με ενδιαφέρει τί κάνουν τα άλλα παιδιά εσύ είσαι το δικό μου. Λοιπόν έλα. Και βάλε κάτι χοντρό πάνω σου. Δεν είναι δεκαπενταύγουστος έξω.
-Ναι; Αγάπη μου τί κάνεις; Δεν πιστεύω να ενοχλώ; Όχι όχι δεν θέλω κάτι συγκεκριμένο, έτσι πήρα να δω τί κάνεις! Τί έφαγες σήμερα; Ναι ναι το ξέρω πως μεγάλωσες και αν πεινάσεις θα βρεις να φας, απλά έτσι ρώτησα κουβέντα να γίνεται! Εδώ όπως τα ξέρεις, τίποτα νέο. Εσύ; Τον κιμά όπως σου είπα, τον μουλιάζουμε πρώτα με ψωμί και μετά τον πλάθουμε. Ναι ναι παιδί μου το ξέρω ότι ξέρεις. Αλλά και την προηγούμενη φορά που ήξερες τον πέταξες μέσα στον φούρνο με το πλαστικό και μόνο που δεν ανατινάχτηκες. Καλά καλά παιδάκι μου σταματάω! Τα ρούχα; Τα μάλλινα στο χέρι θυμάσαι ελπίζω. Και το σπίτι κάθε πρωί να το ανοίγεις να αερίζεται να σκοτώνονται και τα μικρόβια. Και τα βράδια που βγαίνεις να προσέχεις παιδάκι μου. Δεν άκουσες στην τηλεόραση τί έγινε προχτές; Δεν είναι να εμπιστεύεσαι κανέναν. Απαπα! Και το κλειδί. Το κλειδί στην πόρτα δυο φορές να το γυρνάς όταν κλειδώνεις. Και..
ΑΜΑΝ ΡΕ ΜΑΝΑ ΣΤΑΜΑΤΑ ΠΙΑ!
Γιατί έτσι συμβαίνει. Το μαμά γίνεται μάνα. Και η γλυκιά φωνή που μίλαγες κάποτε έχει μεταλαχτεί σε τσιρίδες. Σε εκνευρίζει. Κάνε το ένα κάνε το άλλο. Τί θέλει πια; Εσένα καλά. Αυτό θέλει. Εσένα χαρούμενο. Να μην σε πληγώσει κανείς. Σε προστάτευε μα τώρα; Τώρα που έφυγες; Τώρα που της έφυγες; Πώς να σε προσέχει; Και εσύ εκνευρίζεσαι που ανακατεύεται μέσα στα πόδια σου. Και αυτή εκεί, συνεχίζει ακάθεκτη. Ας την βρίζεις, ας την στεναχωρείς. Κάνει την καρδιά της πέτρα και κάθεται εκεί. Ξέρει πως δεν τα εννοείς. Ξέρεις πως θα στραφείς σε εκείνη κάποια στιγμή. Όταν θα την έχεις ανάγκη. Θα είναι εκεί. Και θα τα ξεχάσει όλα και προσβολές και φωνές και τα πάντα. Μα... τα έχει ξαχάσει ήδη. Δεν τα άκουσε ποτέ.