Και τα συζητάμε. Και κάθε φορά που τα συζητάμε είναι σα να τα ξεστομίζουμε για πρώτη φορά. Σα να μην τα έχουμε κάνει 30 στροφές από το μυαλό μας. Λες και δεν έχουμε ξενυχτίσει για δαύτα. Τα αχάριστα. Και τα ξανασυζητάμε. Μέχρι που βαριούνται να μας ακούν οι άλλοι. Μας λένε να σταματήσουμε, φτάνει πια. Δεν κουραστήκαμε; Όλο τα ίδια και τα ίδια. Το βλέπεις και μόνος σου, έχεις κουράσει. Αμ εγώ να δείτε τί κούραση έχω επάνω μου. Και εκεί που λες έχουν δίκιο, φτάνει. Εκεί που λες μπούχτισα, σιχάθηκα εκεί ακριβώς ανοίγεις το στόμα και να τα! Βγαίνουν χωρίς να το καταλάβεις! Μπείτε μέσα καλέ! Και οι άλλοι θέλουν να σε χτυπήσουν μπας και συνέλθεις. Μα όλοι να βαριούνται να τα ακούν εκτός από εμένα; Τί γίνεται; Μωρέ μπας και είμαι κουτσομπόλα; Τοσο πολύ μου αρέσει να συζητάω τους άλλους;
Όχι δεν είναι κουτσομπολιό. Είναι η απορία σου. Δεν τα λες για να βλάψεις κανέναν. Τα λες και τα ξαναλές μπας και τα χωνέψεις. Μήπως και τα καταπιείς και πας παρακάτω. Να το πάρεις απόφαση βρε παιδί μου. Έγιναν , τα ξεπέρασες, τελείωσες. Αμ δεν είναι τόσο εύκολο. Πώς να τα δεχτείς; Να πεις έλα μωρέ και τί έγινε; Εγώ έγινα. Έγινα ένα κολλημένο άτομο που προσπαθεί με νύχια και με δόντια να φαίνεται πως είναι μια χαρά ενώ στην πραγματικότητα ψάχνει. Ψάχνει αιτίες και σφάλματα. Ψάχνει να βρεί τί έφταιξε. Δεν τα συζητάει για να κουτσομπολέψει. Τα συζητάει για να γιατρευτεί. Τα συζητάει για να μπορέσει να τα δικαιολογήσει. Μα πώς δικαιολογούνται τα αδικαιολόγητα μάνα μου;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου