Ανάθεμα στο αλλά.

Οι άνθρωποι μπερδεύονται. Ή μάλλον όχι. Δεν μπερδεύονται. Έτσι θέλουν να δείχνουν. Ότι τάχα μου δεν καταλαβαίνουν, δεν αντιλαμβάνονται. Αχ τί είπες; Α ναι ναι αλλά ξέρεις εγώ... Εγώ όχι. Μια ζωή ένα καταραμένο εγώ. Όχι όχι. Ένα καταραμένο αλλά. Πάνω που λες ότι συνεννοήθηκες, όλα καλά σου πετάει ο άλλος ένα ''αλλά' και σε στέλνει. Γιατί πουλάκι μου;  Δεν τα συμφωνήσαμε; Τί είπες; Μόνη μου τα συμφώνησα; Και εσύ που ήσουν; Κυνήγαγες την μύγα; Αααα. Δεν ήθελες να μου χαλάσεις το χατίρι; Εμ βέβαια πού να τσακώνεσαι τώρα. Τα λες τα ναι όλα μαζεμένα τώρα ,ίσα να ησυχάσει το κεφάλι σου, και μετά το λες και εκείνο το αλλά που εντωμεταξύ είναι και το μόνο που εννοείς και τελειώνει η ιστορία. Και μένω εγώ και σε κοιτάω. Και δεν ξέρω τί να κάνω. Να το βάλω στα πόδια ή να σε βάλω κάτω από τα πόδια μου και να σε πατάω. Και δεν ξέρω τί είναι χειρότερο. Που συμφωνούσες μαζί μου χωρίς στην πραγματικότητα να μου δίνεις την παραμικρή σημασία ή που χωρίς να σε νοιάξει μου πέταξες εκείνο το αλλά, κλείνοντας το θέμα μόνος σου και πήγες να δεις ποδόσφαιρο; Ανάθεμα στις μπάλες που τις κυνηγάνε λες και τί. Ανάθεμα και στα μυαλά μου που πίστεψα ότι θα συνεννοηθούμε. Είπαμε. Αλλά. Ανάθεμα και σε δαύτο.