ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΟΙ ΕΚΕΊΝΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΣΑΚΩΝΟΝΤΑΙ.

Οι φοβίες μας πολλές και ποικίλες. Άλλος φοβάται το σκοτάδι. Άλλος φοβάται την μοναξιά. Άλλοι τον ίδιο τους τον εαυτό. Εγώ πάλι φοβάμαι τους ανθρώπους που δεν τσακώνονται ποτέ. Και όχι απαραίτητα με φωνές και τσιρίδες. Ούτε καν σιγανά, έστω με έναν ψίθυρο να σου πουν στο αυτί την δική τους άποψη. Να μην διαφωνούν ποτέ. Ούτε μόνοι τους, σε έναν τοίχο , σε ένα ταβάνι να νευριάσουν. Εκείνους φοβάμαι εγώ. Τους αμέτοχους.

Όχι δεν πάω γυρεύοντας για τσακωμό. Μα οι τσακωμοί έρχονται και σε βρίσκουν, πολλές φορές χωρίς να το θελήσεις. Και τί κάνεις τότε; Τους κοιτάς; Και τί με αυτό; Δεν έχεις άποψη; Δεν έχεις γνώμη; Ή μήπως είσαι από εκείνους που υιοθετούν απόψεις άλλων; Που μια ζωή σέρνεσαι κυριολεκτικά από τις ουρές των υπολοίπων. Τί; Δεν θέλεις να τσακώνεσαι; Ε έχεις πρόβλημα.

Ναι έχεις πρόβλημα. Δεν γίνεται να συμφωνείς με όλους πάντα. Έχεις προσωπικότητα; Έχεις χαρακτήρα; Πού είναι δείξε τον. Βγες και φώναξε. Είμαι αυτος και δεν γίνεται αλλά ούτε και θέλω να αλλάξω. Είμαι αυτός με τα συγκεκριμένα κακά αλλά και εκείνα τα καλά. Είμαι αυτός. Ή μάλλον όχι. Είμαι κάποιος συγκεκριμένος. Και έτσι θέλω να συνεχίσω. Να είμαι κάποιος με γνώμη. Όχι να είμαι ο κανένας. Ο κανένας που δεν τσακώνεται.

Μου αρέσουν εκείνοι που τσακώνονται. Εκείνοι που παθιάζονται με τα πιστεύω τους και τις θέσεις τους και τις υποστηρίζουν πάση θυσία. Εκείνοι που αρνούνται να αλλαξοπιστήσουν. Εκείνοι που δεν υποτάσσονται σε κανέναν και πουθενά. Εκείνοι που μπορούν να με βάλουν στην θέση μου. Να πιστεύουν και να επιχειρηματολογούν ορθά. Ή μάλλον όχι. Δεν μου αρέσουν. Τους σέβομαι. Έλα πές μου την γνώμη σου. Ας είναι διαφορετική από την δική μου. Και τί με αυτό; Θα διαφωνήσουμε. Και; Όταν πιστεύεις αυτά που λες και δεν τα λες για άλλους σκοπούς και λόγους δεν έχεις να φοβηθείς τίποτα. Έλα λοιπόν. Κάνε με να σωπάσω και να υποχωρήσω.