Μάνα μη φοβάσαι. Για πλάκα το κάμουν τα παιδιά. Σημάδια ποιά σημάδια; Άντε καλέ, μονάχη βάρεσα. Αφού ξέρεις τί ατσούμπαλο πλάσμα είμαι. Μια χαρά περνώ, με αγαπάνε εμένα οι φίλοι μου. Ναι φίλοι μου είναι.
Μάνα μη φοβάσαι. Κατά λάθος έγινε. Δεν το θέλανε μωρέ. Αφού σου'πα, μ'αγαπάνε. Απλά μια παρεξήγηση τους οδήγησε σε 'σένα. Και σου'παν αυτά που σου'παν. Ανόητα πράματα, παιδιάστικα. Μην δίνεις σημασία. Ότι και αν άκουσες, δεν το ενοούσαν. Στεναχωριούνται και αυτοί. Για αυτό με κακολόγησαν.
Μάνα μη λυποψυχείς. Ίσως τελικά να μην είναι φίλοι μου αυτοί. Ίσως απλά με θέλουν για να βγάζουν με μανία τα κόμπλεξ τους πάνω μου. Ίσως για να περνούν την ώρα τους. Να γελούν με τα λάθη μου. Και όταν κάμω κάτι καλύτερο από ότι είναι ικανοί αυτοί να μην το δέχονται. Να παραλλάζει το πρόσωπό τους από την κακία.
Μάνα δεν στο έχω πει ποτέ. Μα δεν ήταν μόνο οι φίλοι μου τότε που με τραμπούκιαζαν. Ήταν και κάποιοι άσχετοι. Κάποιοι κατώτεροι μου. Και δεν λέγω κατώτεροι της ομορφάδας μου ή της εξυπνάδας μου. Κατώτεροι της ψυχής μου. Με την ψυχούλα τους τόση δα. Δεν χώραγε τίποτα άλλο μέσα εκτός από το μίσος τους. Μια γουλιά ψυχή. Ζηλεύανε μάνα την δικιά μου που χώραγε ούλο τον πλανήτη και ακόμα πιο πέρα. Και αφού ήταν αδύνατο να μου την κλέψουν ήθελαν να μου την χαλάσουν.
Μάνα πόσο δίκιο είχες. Όταν μου έλεγες να προσέχω, να μην εμπιστεύομαι τους ανθρώπους. Μέσα μου μάνα βαρούνε οι μπαλοθιές. Μέσα μου βράζω για τα δίκια που είχες. Μα τί θα ήμουνα μάνα αν δεν εμπιστευόμουν εκείνους που από την αρχή γνώριζα ότι θα με διαλύσουν;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου