Παραμυθιαζόμαστε. Αυτό κάνουμε. Και το χειρότερο είναι πως το κάνουμε ηθελημένα. Και το ξέρουμε. Αυτό που δεν ξέρουμε είναι το τέλος του παραμυθιού μας. Που ακριβώς θα φτάσουμε. Και αν φτάσουμε εκεί που θέλουμε, θα μας αρέσει τελικά; Ή τσάμπα η πτήση με το μαγικό σκουπόξυλο;
Παραμηθάδες και παραμηθευόμενοι άνευ όρων. Το θέμα είναι πότε σταματάμε να πιστεύουμε στα παραμύθια; Είναι προτιμότερο να ζεις σε ένα ωραιοποιημένο ψέμα παρά σε μία επίπονη πραγματικότητα. Ω ναι. Πολύ πιο όμορφα έτσι. Όμως όσο πιο ψηλά ανεβαίνεις με το μαγικό χαλάκι σου τόσο περισσότερο θα πονέσεις κατά την πτώση του. Ξεκαβάλα το λοιπόν όσο είναι καιρός.
Υπάρχει φόβος εκεί έξω. Ανάθεμα και αν δεν υπήρχε. Με το να μένεις όμως μέσα στην ροζ φούσκα σου δεν σε αποτρέπει από το να τον γνωρίσεις. Γιατί αυτή η φούσκα θα σπάσει και μαζί με τον φρουτένιο χυμό της θα ξεχυθεί και η μαυρίλα των ανασφαλειών σου. Επιλέγουμε να πιστέψουμε στα παραμύθια των άλλων για να μην χαλάσουμε τις σχέσεις μας μαζί τους και τελικά καταλήγουμε να χαλάμε την σχέση με τον εαυτό μας. Επιλέγουμε να κλειστούμε στον παραμυθένιο μας κόσμο για να μην ανοίξουμε τα μάτια μας και συνειδητοποιήσουμε πως αυτό που τόσο καιρό πιστεύαμε πως ήταν άσπρο είναι κατάμαυρο. Ωραιοποιούμε άτομα και καταστάσεις και έρχεται μια απομυθοποίηση και μας πετάει στα τάρταρα. Μια φορά και έναν καιρό λοιπόν. Συνέχισε το....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου