Μετά από μια χρονιά γεμάτη από έντονες, αν μη τι άλλο, στιγμές κατέληξα στο εξής συμπέρασμα: προτιμώ να πιστέψω στον Άγιο Βασίλη παρά σε ανθρώπους που με κοροίδεψαν.Σε σημείο να κάτσω δίπλα στο τζάκι, που δεν έχω, και να περιμένω να δω τον χοντρούλικο, κόκκινο πισινό να ξεπροβάλλει από την καμινάδα παρά να ξαναεμπιστευτώ άτομα που με κοίταξαν στα μάτια χωρίς καμιά ντροπή και μου είπαν τα ψέματα τους.
Η εμπιστοσύνη, λένε, είναι ένα γυαλί που αν το ραγίσεις δεν ξανακολλάει. Εγώ θα το θέσω αλλιώς. Η εμπιστοσύνη είναι κάτι ξεχωριστό από το συναίσθημα. Ανεξάρτητα από το πως αισθάνεσαι για ένα άτομο, αν χάσεις την πίστη που του έχεις, χάνει ταυτόχρονα την αξία του. Στο δικό μου μυαλουδάκι, που μπορεί να είναι πτωχό αλλά μπορεί και όχι, την εμπιστοσύνη την έχω τοποθετήσει σε ένα μικρό κουτάκι, μόνη της και μακριά από το συναίσθημα. Πώς να στο πώ βρε παιδί μου; Μπορεί να λιώνω για έναν άνθρωπο, να τον λατρεύω όσο δεν πάει αλλά αν δεν μπορώ να βασιστώ πάνω του , αν δεν μπορώ να τον πιστέψω τότε τα μάτια μου τον κοιτούν αλλιώς. Διαφορετικά.
Θα μου πεις, και τότε μωρή Αλεξάνδρα θα σταματήσουμε να εμπιστευόμαστε τους ανθρώπους; Όχι δεν θα σταματήσουμε. Δεν γίνεται να σταματήσουμε. Γιατί αν το κάνουμε αυτό, θα γεμίσουμε ανθρώπους καχύποπτους, που δεν πιστεύουν ούτε στην σκιά τους. Θα γεμίσουμε μάτια που κοιτάζουν περίεργα, με φόβο. Είναι χαρακτηριστικό της ανθρώπινης φύσης να εμπιστέυεται. Ή μήπως να πω χαρακτηριστικό της ανθρώπινης βλακείας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου