Δεν θα
αναφερθώ στην γνωστή φράση ‘’Μόνοι ερχόμαστε στην ζωή και μόνοι φεύγουμε’’.
Όχι, είναι αρκετά τετριμμένο. Θα μιλήσω, όμως, για όλες εκείνες τις
φορές που νιώθεις ότι πνίγεσαι μέσα σε καταστάσεις και πρόσωπα, που ασφυκτιάς
από προβλήματα και όμως επιλέγεις να
μείνεις εκεί, στα βάσανά σου, στην πηγή της θλίψης, απλά και μόνο γιατί εκεί
υπάρχει ανθρώπινη παρουσία, υπάρχει συντροφιά. Δεν είσαι μόνος. Γιατί την έχεις
νιώσει πριν καν την δεις ολοκάθαρα, η σκιά της έχει αρχίσει να ξεπροβάλει. Και
σε πλησιάζει. Ολοένα και περισσότερο. Γιατί έτσι συμβαίνει. Όταν απογοητεύεσαι
από τους άλλους, όσο και αν ματαιοπονείς να μείνεις δίπλα τους σωματικά, ψυχικά
φεύγεις, απομακρύνεσαι, αποκόβεσαι. Και τότε να τη. Μπροστά σου. Στέκεται και
σε κοιτά. Και την κοιτάς και εσύ. Φοβισμένος, μόνος. Και σε τυλίγει. Σε παίρνει
μαζί της.
Οι πρώτες
στιγμές είναι τρομακτικές. Νιώθεις κενός. Πιστεύεις ότι είναι λάθος. Ότι είσαι
λάθος. Μα σιγά σιγά ηρεμείς. Προσπαθείς να καταλάβεις. Γιατί βρέθηκες εδώ;
Υπάρχουν δύο
είδη μοναξιάς. Το πρώτο είναι αυτό που σου επιβάλουν οι άλλοι. Σε διώχνουν, σε
απομονώνουν. Είτε γιατί φταις εσύ είτε γιατί δεν σε θέλουν, δεν σε χρειάζονται
άλλο. Χμμ… Ειρωνεία. Να σε καταδικάζουν σε μοναξιά αυτοί που υποτίθεται πως
είναι προορισμένοι από την φύση τους να ζήσουν μαζί σου. Τι κάνεις τότε; Χάνεις
τον κόσμο σου; Όχι. Έρχεται αυτός ο φόβος σου, που σε έχουν αναγκάσει να
συμβιώσεις μαζί του και σε παίρνει
αγκαλιά, και σε εγκλωβίζει εκεί. Και εσύ θέλοντας και μη αφήνεσαι. Μέχρι να
μπορείς να σηκωθείς στα πόδια σου. Μέχρι να δεις τα λάθη σου. Να καταλάβεις
ποιος είσαι και τι κάνεις. Μακριά από όλους και όλα. Μόνο οι τρεις σας. Εσύ, ο
εαυτός σου και η μοναξιά σας. Κανένας άλλος.
Το δεύτερο
είδος μοναξιάς είναι εκείνο που απομακρύνεσαι εσύ από τους άλλους. Οικιοθελώς.
Για τους δικούς σου λόγους, κρίνοντας πως πρέπει να φύγεις. Να ταξιδέψεις, όχι
σε άλλο τόπο, αλλά προς τα μέσα. Προς την ψυχή και την καρδιά σου. Προς το δικό
σου μέσα. Και τότε δεν φοβάσαι πια. Δεν είναι η μοναξιά που σε κυνηγάει, αλλά
εσύ ο ίδιος που την κυνηγάς. Γιατί πλέον ξέρεις. Πλέον την ποθείς. Γιατί έχεις
συνειδητοποιήσει πως είναι μέρος του ανθρώπινου εαυτού σου. Πως δεν μπορείς
χωρίς εκείνη. Μέσα στην βουή του πλήθους χάνεσαι. Αυτή σου δείχνει τον δρόμο
για εσένα. Σε αφήνει να σκεφτείς, να αναλύσεις, να απολογηθείς χωρίς να σου
προσφέρει καμία γνώμη. Απλά βρίσκεται εκεί, μαζί σου. Και σου κρατάει
συντροφιά.
Όχι, δεν
πιστεύω ότι πρέπει να ζούμε ολομόναχοι.
Δεν μπορούμε άλλωστε, δε το αντέχουμε. Υπάρχουν όμως στιγμές που δεν αντέχουμε
και αυτή την πολυκοσμία. Θέλουμε απλά να χαθούμε για λίγο. Να ξεφύγουμε. Απλά
να μείνουμε εμείς. Είτε γιατί μας έχουν πληγώσει, είτε γιατί μας έχουν διώξει
είτε γιατί απλώς έτσι αισθανόμαστε. Και δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην έχει
αισθανθεί έστω και για ένα κλάσμα του δευτερολέπτου την ανάγκη να μείνει μόνος.
Γιατί η μοναξιά μόνο φόβο δεν πρέπει να μας προκαλεί. Μας οδηγεί στον
πραγματικό μας εαυτό. Αυτόν που ίσως θέλουμε να κρύβουμε από τους άλλους, αλλά
σε αυτήν δεν μπορείς. Γιατί είναι οι άνθρωποι αυτοί που μας φοβίζουν να
δειχθούμε όχι η μοναξιά. Αυτή δεν σε κρίνει. Είναι σύμμαχος σου. Είναι φίλη σου
όχι εχθρός σου…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου