Ο δρόμος της αντοχής.

  

Έχεις αναρωτηθεί πόσες φορές έχεις δείξει υπομονή απέναντι σε καταστάσεις και ανθρώπους; Πόσες φορές έχεις πει “Άλλη μια φορά, ακόμα μια ευκαιρία”; Μέχρι πού φτάνουν τελικά τα όρια του κάθε ενός από εμάς; Έχουμε όλοι το ίδιο deadline στην αντοχή, ή διαφοροποιείται στον καθένα ξεχωριστά; Πολλές ερωτήσεις…  Ανθρώπινες..

   Αγαπάμε. Είναι απλό. Και όταν αγαπάμε θέλουμε να συγχωρούμε. Θέλουμε να προσφέρουμε ευκαιρίες. Ευκαιρίες αλλαγής, ευκαιρίες συμπόνιας ή ακόμα και ευκαιρίες οίκτου. Ναι αυτό είναι, αγαπάμε. Από εκεί πηγάζει η δύναμή μας να αντέχουμε, να παλεύουμε. Αγαπάμε τους ανθρώπους, τους θέλουμε και τους χρειαζόμαστε μέσα στην ζωή μας. Όχι έξω από αυτήν. Είτε γιατί μας αγαπούν και αυτοί είτε γιατί πιστεύουμε  τι μας αγαπούν. Γιατί η αντοχή, ορισμένες φορές, μας οδηγεί στην εξαπάτηση…

    ΕΣΥ. Εσύ που διαβάζεις αυτήν την στιγμή τούτο το κείμενο, σίγουρα έχεις “πιάσει” τον εαυτό σου να ψιθυρίζει “Υπομονή. Θα περάσει. Μ’αγαπάει”. Είτε αναφέρεσαι σε ερωτική σχέση, είτε σε φιλική, είτε, είτε… Θέτεις τα συναισθήματα που πιστεύεις ότι τρέφει ο άλλος για το πρόσωπό σου ως μία ασπίδα που μπορεί να αντέξει και να αντικρούσει τα πάντα. Έχεις αναρωτηθεί, όμως, την στιγμή που θα αφαιρέσεις την ασπίδα, τι θα έχει απομείνει πίσω από αυτήν; Έχεις την εντύπωση πως, όταν κατά τα λεγόμενά σου, “θα έχουν περάσει όλα” εσύ θα έχεις παραμείνει ίδιος; Ακέραιος και αλώβητος όπως πριν; Για ρίξε μια ματιά στον καθρέπτη. Καλή, προσεκτική. Κοίτα τα μάτια σου.. Είναι ίδια; Όχι.

     Όπως και δεν είσαι ίδιος με όλους τους άλλους. Πρέπει να το συνειδητοποιήσεις επιτέλους αυτό. Δεν είμαστε ίδιοι. Και από την στιγμή που δεν είμαστε ίδιοι, δεν έχουμε τον ίδιο βαθμό αντοχής. Το γεγονός ότι ο άλλος αντέχει καταστάσεις μια ζωή δεν σημαίνει ότι και εσύ αντέχεις το ίδιο. Όχι. Εσύ μπορεί να αντέχεις πέντε λεπτά και μπράβο σου γιατί αυτό μπορείς. Και πρέπει να βάλουμε καλά στο μυαλό μας ότι αυτό που μπορούμε αυτό πρέπει να κάνουμε. Γιατί εάν κάνεις το λάθος να επιχειρήσεις πράγματα πέρα των δυνατοτήτων σου τότε πάει, έφυγες. Χάνεσαι γιατί πολύ απλά χάνεις τον εαυτό σου. Όταν προσπαθείς να αντέξεις συναισθήματα και γεγονότα πάνω από την αντοχή σου, και πιέζεσαι, τότε σπας. Γιατί θυμήσου. Είσαι άνθρωπος. Όχι πέτρα.

    Κάτσε κάτω. Σκέψου. Μέχρι πού μπορείς να φτάσεις για να αντέξεις. Και όταν βρεις μέχρι πού, βάλε ένα κόκκινο σημαδάκι εκεί. Βάλε τα όριά σου. Ώστε όταν φτάνεις σε εκείνο το σημείο το σημαδάκι να αναβοσβήνει. Να σου θυμίζει ότι δεν πάει άλλο. Δεν μπορείς. Φτάνει. Και να πάρεις τον εαυτό σου και να φύγεις .Να πας παρακάτω. Να τον προστατέψεις από εσένα. Γιατί του το οφείλεις. Εσύ τον έφτασες έως εδώ. Σταμάτα. Φτάνει. Έως εδώ. Δεν αντέχεις άλλο.