Ας πάρουμε για παράδειγμα ένα κομμάτι κενό άσπρο χαρτί. Στην
αρχή είναι λευκό, άγραφο και ατσαλάκωτο. Μετά από κάποια χρήση όμως καταλήγει
τσαλακωμένο, μουτζουρωμένο, και σκισμένο. Με λίγα λόγια, άχρηστο. Και τι τα
κάνουμε τα άχρηστα; Τα πετάμε; Στο σημείο αυτό εμπλέκεται η ανακύκλωση η οποία προτίθεται
να επαναφέρει το χαλασμένο χαρτί στην αρχική
του μορφή, ώστε να μπορέσουμε εμείς να το χρησιμοποιήσουμε ξανά. Και έτσι
δημιουργείται ένας κύκλος. Ένα συναίσθημα, όμως, είναι δυνατόν όταν ‘’χαλάσει’’
να το επαναφέρουμε στην μορφή που είχε πρωτίστως; Και στην τελική… Χαλάνε τα
αισθήματα;;
Μα φυσικά. Αλλά για να είμαι πιο ακριβής δεν μπορώ να πω ότι
χαλάνε όπως χαλάνε τα υλικά αντικείμενα. Τα αισθήματα καταστρέφονται, αλλοιώνονται
ή ακόμα εξαφανίζονται δια παντός. Θα επικαλεστώ το αίσθημα της ερωτικής αγάπης.
Όταν είσαι ερωτευμένος με κάποιον/ -οια το νιώθεις μέχρι τα κόκκαλα σου. Και
αναφέρομαι σε πραγματικό έρωτα όχι φαντασιώσεις. Αισθάνεσαι μοναδικά, απόλυτα δοσμένος
στον άλλον και η πληρότητα καταλαμβάνει ολόκληρη την ψυχή σου. Το μυαλό σου
μουδιάζει όταν τον/την σκέφτεσαι και δονήσεις διακατέχουν το κορμί σου. Ο
απόλυτος έρωτας. Είναι δυνατόν λοιπόν ένα τόσο έντονο και ισχυρό συναίσθημα να
μπορέσεις να το ξαναδημιουργήσεις όταν χαλάσει; Φυσικά και όχι. Δεν ισχυρίζομαι
ότι δεν μπορείς να ερωτευτείς ξανά. Απλά δεν μπορείς να ερωτευτείς με τον ίδιο
τρόπο. Είναι αδύνατον. Κάθε φορά είναι διαφορετική. Όταν ο έρωτας τελειώσει,
τελείωσε. Δεν μπορείς να τον ανακυκλώσεις και να τον επαναφέρεις στην ακριβή
αρχική του μορφή. Δεν θα τον αναπλάσεις. Θα τον χτίσεις από την αρχή. Ή θα τον
μετατρέψεις σε κάτι διαφορετικό.
Ναι, αυτό μπορούμε να το κάνουμε. Ένα αίσθημα να παραχωρήσει
την θέση του σε κάποιο άλλο. Μιλάω για μετάβαση, αλλαγή μιας κατάστασης σε μία
άλλη. Όταν παύουμε να νιώθουμε ερωτευμένοι, η αγάπη μπορεί να δώσει την θέση της
στην φιλία, στο απλό ενδιαφέρον ή ακόμα και στο μίσος.Το ίδιο συμβαίνει και στα
αρνητικά συναισθήματα. Το μίσος δίνει την θέση του στην αδιαφορία, στον οίκτο ή
πολλές φορές και στην λύπηση. Μεταβάλλονται, δεν ανακυκλώνονται. Ακόμα και σε
μια κραυγαλέα αντιπάθεια, αυτό που νιώθεις για ένα άτομο δεν μπορείς να το
αισθανθείς ξανά για κάποιον άλλον. Γιατί όπως και στην αγάπη ερωτεύεσαι τον
κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και για διαφορετικούς λόγους, έτσι και στο μίσος απεχθάνεσαι
τον καθένα για ανόμοιους λόγους.
Υπάρχει βέβαια και η άλλη περίπτωση. Η περίπτωση να μην έχει
χαθεί κάποιο συναίσθημα, αλλά να πιστεύεις εσύ ότι έχει εξαφανιστεί. Πώς
γίνεται αυτό; Όταν, για τον οποιοδήποτε λόγο θέλεις να το εξαφανίσεις, να το
αποβάλεις από την ζωή σου. Εδώ είναι που μπερδευόμαστε όλοι. Τα αισθήματα δεν
μπορείς να τα μηδενίσεις από την μία στιγμή στην άλλη. Δεν είναι μπλουζάκια που
επειδή τελικά αποφάσισες ότι δεν σου αρέσουν, τα πετάς. Όσο και αν θέλεις να τα
εξουδετερώσεις, λυπάμαι φίλε μου αλλά σου έχω νέα. Δεν μπορείς. Γιατί εδώ
μιλάμε για την ψυχή σου. Αυτή έχει τον έλεγχο, όχι η θέλησή σου. Θα χρειαστεί πολύς
χρόνος για να συμβεί κάτι τέτοιο. Ούτε αυτά τα συναισθήματα τα ανακυκλώνουμε.
Αυτά εγώ τα ονομάζω κρυφο-αισθήματα. Γιατί κρύβονται καλά καλά σε ένα
ντουλαπάκι μέσα μας, και όταν κάποια στιγμή συναντήσουμε το οποιοδήποτε
ερέθισμα αναζωπυρώνονται! Δεν χρειάζεται να τα ξαναδημιουργήσουμε, γιατί πολύ
απλά δεν έφυγαν ποτέ από εμάς!
Η ανακύκλωση, λοιπόν, ας περιοριστεί στους μπλε και στους πράσινους
κάδους και να αναδημιουργεί όλα εκείνα τα υλικά αντικείμενα που μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε
ξανά και ξανά. Γιατί τα συναισθήματά μας δεν είναι σε θέση να τα ‘’ξαναφτιάχνει’’
για να τα χρησιμοποιούμε πάλι. Στην πραγματικότητα δεν είμαστε ικανοί να
χρησιμοποιήσουμε κανένα από τα αισθήματά μας. Αυτά είναι που χειραγωγούν εμάς.
Και όποτε θέλουν έρχονται, και όποτε θέλουν φεύγουν. Και σίγουρα δεν ανακυκλώνονται.
Δεν το έχουν ανάγκη. Γιατί ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για την ψυχή, που μας προσφέρει
πλήθος συναισθημάτων κάθε φορά. Ολοκαίνουρια, όχι ανακυκλωμένα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου